Beste mensen,

Wat mooi om hier te zijn. Samen met u allemaal.

Beste Robert-Jan Vermeulen,

Beste Alexander Franken,

Veel dank voor de warme woorden van welkom. Afgelopen zondag mocht ik hier genieten van zowel de mooie omgeving, alsook de heerlijke hapjes die ‘Greens’ serveert. Want ik was al even poolshoogte komen nemen… Die kennismaking viel dus heel goed uit. Kortom: fijn, om hier weer te zijn. En dan voor zo’n bijzondere gelegenheid: de onthulling van het zogeheten ‘wisselbeeld’, gemaakt door  Sandra Simonis.

Het Westbroekpark is niet zomaar een park. Het is ook een beeldentuin. Iets dat mij als kunstliefhebber in de meest brede zin van het woord zeer aanspreekt. En ongetwijfeld ben ik daar niet de enige in. De beelden geven het park, dat toch al zo mooi is, nog iets extra’s. Een beetje chique, maar dan wel voor iedereen. Dat is óók heel Haags.

Maar er is natuurlijk meer dat Den Haag bijzonder maakt. Een van de redenen waarom ik Den Haag zo mooi vind, is het vele groen in de stad. Op mijn tochten door Den Haag, al dan niet op de fiets, heb ik dat al mogen ervaren. Bomen, plantsoenen, parken en bossen zijn bovendien niet alleen mooi, het zijn ook de longen van de stad. En zeg nu zelf: wie zou er willen wonen in een jungle van louter stenen en asfalt?

Maar het zijn niet alleen de bomen en struiken die ons zuurstof geven. Kunst doet dat ook. Kunst kan ons ontspanning bieden, ontroeren, laten lachen, aan het denken zetten. Bovendien kan kunst ook heel spannend zijn, ja soms een regelrecht avontuur. Misschien wel net zo spannend als de boeken van de grande dame van de detectiveromans, Agatha Christie. Ooit is ze nog lid geweest van de jury van het Internationaal Rozenconcours, hier in het Westbroekpark. Begrijp dat er op internet nog beelden van zijn te vinden.

Al die mooie eigenschappen van kunst hebben we moeten missen, toen de musea, theaters en concertzalen noodgedwongen hun deuren moesten sluiten. Dat gebrek aan kunst en cultuur was, naast het gemis van het persoonlijke contact met onze dierbaren, een van de vele beroerde gevolgen van de lock down. Maar tegelijkertijd realiseerden we ons dit: hoe fijn het is dat niet alle openbaar toegankelijke kunst in musea staat. Maar dus ook gewoon op straat of, zoals hier, in het Westbroekpark. Waar je met gemak op anderhalve meter afstand kunt genieten van het werk van bekende beeldhouwers uit de twintigste eeuw. En niet te vergeten beelden van hedendaagse Haagse kunstenaars. Met dank aan Art and Jazz en Greens.

Beste Sandra Simonis,

Zo meteen draag ik graag bij aan de onthulling van uw beeld dat hier een jaar lang te bewonderen zal zijn. Zolang het tenminste hier blijft staan. Want ik heb begrepen dat het beeld ook te koop is. Maar ik heb óók vernomen dat u voor een vervangend beeld zult zorgen als het daadwerkelijk tot een koop komt. Dus niemand blijft met lege handen achter. Op uw site is te lezen dat u onder meer hebt gestudeerd aan de Vrije Academie voor Beeldhouwkunst in Driebergen. Dat is niet ver van Utrecht vandaan.

Beste mensen, u neemt het me hopelijk niet kwalijk dat ik dat nog even memoreer. En hopelijk vindt u het ook niet erg wanneer ik zeg dat ik het leuk vind dat verschillende beelden in dit park stammen van kunstenaars van wie ook beelden in Amstelveen en Utrecht staan. Want hoezeer ik met hart en ziel aan de slag ben gegaan als burgemeester van Den Haag, als uw burgemeester, ik vergeet natuurlijk niet waar ik vandaan kom. Tijdens mijn installatie op 1 juli sprak ik over Haags talent en Haagse creativiteit en over de meer dan duizend beeldende kunstenaars die de stad rijk is. Wat mooi, dat ik drie weken later daar een flink aantal van mag leren kennen.

U maakt deel uit van het collectief Art and Jazz. Dat treft, ik hou ook van jazz. Een belangrijk kenmerk van jazz is de vrijheid van improvisatie. In het jaar waarin we 75 jaar vrijheid vieren – zij het anders dan gepland  – een notie om bij stil te staan. Kunst en cultuur kunnen alleen bestaan in vrede en vrijheid. Onze vrede en vrijheid koesteren wij. De ‘inbreuk’ op onze persoonlijke vrijheid tijdens de lock down was voor velen van ons echt wennen. Maar laten we óók de kunst en vooral de kunstenaars koesteren. Juist nu. Zodat wij ook in de jaren die komen de zuurstof kunnen ademen die de kunst ons biedt.

Het is in die overtuiging dat ik met heel veel plezier nu bijdraag aan de onthulling van het beeld van Sandra Simonis.