Geachte mevrouw Punt,

“Van iedereen die dat kan, wordt gevraagd verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar eigen leven en omgeving.”

Zo sprak onze Koning tijdens de troonrede van 2013.

Een moment dat het begin van de transformatie markeerde van de klassieke verzorgingsstaat richting een participatiesamenleving.

Mevrouw Punt, voor u was dit al decennialang de realiteit.

U was nog jong toen u te horen kreeg dat uw moeder ongeneeslijk ziek was en niet meer lang te leven had.

U onderbrak een net begonnen rechtenstudie (uw grote droom) om uw moeder te verzorgen.

Uiteindelijk hing u de studie aan de wilgen, zodat u zich geheel kon wijden aan de zorg voor uw moeder.

Uw moeder leefde, in tegenstelling tot wat de artsen hadden gezegd én tot hun grote verbazing, nog 26 jaar.

Omgeven door uw dagelijkse en liefdevolle zorg.

In de tussentijd werd ook uw zusje Felice ziek.

Net als bij uw moeder het geval was, koos u ervoor om haar te verzorgen, een tijd lang dus naast de zorg voor uw moeder.

In die tijd runde u eigenlijk aan huis een klein ziekenhuis, zo zou je kunnen stellen.

Inmiddels verzorgt u uw zusje alweer 35 jaar.

Dat komt erop neer dat u eigenlijk geen moment voor uzelf heeft.

De dag bestaat uit verzorgen, het huishouden doen, een wandeling maken met uw zusje, samen naar de dokter gaan.

Toch vindt u nog tijd voor wat anders, maar niet voor uzelf: u staat de VVE van het appartementengebouw waar u woont met raad en daad ter zijde en reikt buren waar nodig en mogelijk de helpende hand.

Mevrouw Punt, lieve Constance,

Wat bent u toch een bijzonder mens en een schat van een vrouw.

Huub Oosterhuis schreef het lied ‘Niemand leeft voor zichzelf’.

Een titel die u op het lijf geschreven is.

Bijna uw hele leven stond en staat in het teken van de zorg voor anderen.

Wat mooi dat vandaag u zelf eens in het middelpunt van de belangstelling mag staan.

Van harte gefeliciteerd met de Koninklijke onderscheiding die u ontvangt.